Dag 12

21 juni 2019

Dag 12.
Zion National Park naar Snow Canyon.

Link: https://goo.gl/maps/5cjbvDDApm12

Hoogste dagtemperatuur : 34 graden
Gereden kilometers : 84 km
Totaal kms : 1357 km
________________________________________

Goedenavond, vanaf Snow Canyon Campground.

Vanmorgen om 7 uur uit de veren maar niet gedouched, we hebben ons gewassen aan de wasbak van de camper, omdat op Watchman Campground simpelweg geen douches zijn. Even de kop onder de kraan, inzepen met shampoo en uitspoelen met heerlijk warm water, twee vingers door de ogen om de slapers weg te vegen en klaar is kees. De rest moet maar een dag wachten.
Vanmorgen willen we met de parkshuttle ZION canyon in. Het belooft weer een warme dag te worden daarom willen we zo vroeg mogelijk met de shuttle mee. Omdat we nummer B-48 uiterlijk om 11 uur moeten verlaten, besluiten we de camper bij de ingang van de campground op de parking neer te zetten. Dus afkoppelen van de stroom en om 8 uur reden we van de plek af. Vooraan de campground reden we langs het watervulstation en hebben we de tank van de camper weer tot de nok gevuld met helder drinkwater.
De parking is tegenover de shuttle halte, beide aan een kant van de weg. In het voorbij rijden zagen we dat er bij de shuttle lange rijen met mensen stonden om in te stappen en dat we op de campground parking goed moesten gaan zoeken voor een plekje. Achteraan sluiten dus, en laten we daar nou geen zin in hebben, dus dachten we slim te zijn en met de camper naar de volgende shuttle halte te rijden, de camper daar te parkeren en ook daar in te stappen. Zo gezegd zo gedaan, camper bij het museum in de schaduw geparkeerd, hier was nog voldoende ruimte, en naar de halte toegelopen, deurtjes van de shuttle gingen open en wij stapten als enige 3 in de bus. Hoewel we een halte moesten staan waren we toch snel op pad. In de bus zaten de mensen die bij ons langs liepen toen wij nog aan het ontbijten waren.
De shuttle rijd naar de splitsing (Canyon Junction) waar men rechtsaf moet, om door de bergtunnel naar Bryce te gaan, en wij gingen linksaf de canyon road op die de kloof van ZION ingaat. Via halte “Court of the Patriachs”, “Zion Lodge”, The Grotto”, “Weeping Rock”, “Big Bent” naar de laatste halte op de route “Temple of Sinawava”. Daar zijn we uitgestapt om het eind van de kloof, waar hij te smal wordt voor de shuttle, lopend een klein stukje te verkennen. Een klein stukje, want we hadden van te voren gezegd, dat we vanaf halte “The Grotto” de “Kayenta Trail” zouden lopen naar de “Emerald Pools” en van daar uit terug zouden lopen naar halte “Zion Lodge”, een gemakkelijke trail van om en nabij zo’n 1,5 mile.
Wij dus terug naar de shuttle en terug naar The grotto, blij dat we ook het einde van de canyon met eigen ogen hadden gezien, en in afwachting van wat de wandeling ons zou brengen.
Aangekomen op The Grotto moest er natuurlijk eerst een plasje gedaan worden, het blijven tenslotte vrouwen, en toen de weg en rivier over naar het begin van de trail.
Die begon met een aantal stenen treden omhoog en bleef vervolgens vrij steil omhoog lopen over een best wel smal looppad zonder ook maar enige bescherming. Daar haakte Marja af, mede door dat ze vreesde weer last van haar voet te zullen krijgen. We spraken af dat Marja de shuttle zou nemen naar de volgende halte en dat Jeanette en ik de trail zouden nemen en elkaar dan weer te zien, op Zion Lodge om daar te gaan lunchen. Al snel zeiden we tegen elkaar dat Marja de juiste beslissing had genomen want het pad werd op sommige stukken zo mogelijk nog smaller en we bleven maar omhoog gaan over stenen treedjes, boomwortels en omgevallen stammen. Toen we naar schatting halverwege The Grotto en Emerald Pools waren, kwamen er plots mensen terug lopen die we eerder hadden zien vertrekken, die vertelden ons dat het pad naar Emerald Pools was afgesloten. We hadden in het begin wel een bord zien staan, maar daar stond op dat het de 8 mile trail betrof, zonder ook maar een woord over Emerald Pools erbij. Dus ook wij weer terug, ook wij die ene halte genomen en dan maar zien of we Marja konden vinden want die dacht dat we wel een paar uur weg zouden blijven. Eerst de Lodge helemaal doorzocht, toen de souvenirwinkel en tenslotte het terras. Nergens ook maar een spoor van Marja. Toen we hadden besloten om buiten op een bankje te gaan zitten wachten met een bakkie leut, zagen we aan de andere kant van het grasveld iemand aan komen die bijzonder veel op Marja leek. Een fluitje verder kwam ze op ons toe lopen, en hebben we toch snel de koffie gehaald en een poosje op het terras zitten genieten van “Mensen Kijken”.
Daarna terug naar de Camper en doorgereden naar “St. George” waar “Nielson’s Frozen Gustard” te vinden is, voor een lekker bekertje ijs. Jullie moeten weten, een bekertje ijs hier, daar kan je in Nederland met 5 mensen van eten. Maar goed, dat tellen we dit voor de lunch.
Daarna door naar “Snow Canyon National Park” waar we op de campground de nacht gaan door brengen. Dit is een vrij kleine campground, ik geloof 16 plaatsen, in een krater van een gedoofde vulkaan.
Dus, als er in Nederland berichten doorkomen over geëvacueerde mensen uit en plotseling actief geworden vulkaan, dan zouden wij dat kunnen zijn.
Voor de rest zijn er nu wel douches maar geen enkele lantaarn in de hele canyon, dus dat wordt sterren kijken vanavond.

Dat was het weer voor vandaag, we zijn op de helft, en, morgen is er weer een dag.

Kisses and a big hug from us.

Piet.